RIXT : Frisian Poets

Last year I joined the Frisian poets group RIXT https://eng.rixt.frl/

WHAT DO WE STAND FOR?

Poetry collective RIXT is a broad platform of Frisian poets. We write and publish poems about current issues in and outside Fryslân. We show the vitality and relevance of Frisian poetry to a wide audience.

Check out the site! 🙂

My first poem with them was written during a workshop on Terschelling last year:

The ‘driig’ *

a procession of pale people

I saw: your understanding – a ‘driig’

to the cemetery of Saint John

You’re now digging deep into my petrified words

like looking for the morning

before the tears fell,

like you know where the coffin is,

where the coffin is immovably buried

where it chafes, the silicon grinds

on the granite of my soul

I saw a ‘driig’

and they were all acquaintances

The ground smelled vaguely like a day in spring

You dig through the granite

hit the coffin – almost

You want to say you are not lying here

But it is September, I say, it is too early

The crows laugh at the mistake

• * A driig is a vision, for example in a dream, of a funeral procession, with participants known to the dreamer. The order they walk in, tells the dreamer who it is in the coffin.

(Dutch) De driig

Ik zag: jouw begrip – een driig

een stoet van bleke mensen

naar het kerkhof van Sint Jan

Jij graaft nu diep in mijn versteende woorden

alsof je de ochtend zoekt

voor de tranen vielen,

alsof je weet waar de kist ligt

waar onbeweeglijk de kist ligt begraven

waar het schrijnt, het silicium knarst

op het graniet van mijn ziel

Ik zag een driig

en het waren allemaal bekenden

Vaag rook de grond naar een dag in het voorjaar

Jij graaft door het graniet

raakt de kist – bijna

Zie maar, je ligt hier niet, wil je zeggen

Maar het is september, zeg ik,  het is nog te vroeg

De kraaien lachen om de vergissing

(Frisian) De driig

Ik seach: dyn begryp, in driig

in omgong fan bleke minsken

nei it tsjerkhou fan Sint-Jan

Do dolst no djip yn myn ferstienne wurden

lykas sikesto de moarntiid

foar’t de triennen foelen

lykas witsto wêr’t de kist leit

wêr’t ûnferwrikke de kist leit yn ’e grûn

dêr’t it skrynt, it silisium knarst

op it granyt fan myn siele

Ik seach in driig

en it wie allegear kunde

Faach rûkte de grûn nei in dei yn it foarjier

Do dolst troch it granyt

rekkest de kist – hast

Sjoch mar, do leist hjir net, wolst sizze

Mar it is septimber, sis ik, it is noch te betiid

De krieën gnize om it fersin

Oersetting: André Looijenga